یک ماه بود که منتظر انتشار آلبوم جدید King Crimson بودم. دوشنبه هفته پیش بالاخره منتشر شد و3-4 روز پیش دانلود کردم و 5-6 بار گوش کردم.
نوازنده ها به جز خواننده همه پیش از این با کینگ کریمسون همکاری داشته اند. به جای گیتار الکتریک Adrian Belew از ساکسیفون و به جای دو سِت درام مفصل از یک ست درام خیلی ساده استفاده شده. خواننده هم خیلی احساسی و عاشقانه می خواند . کلا انگار تقلیدی بوده از آلبومهای Anathema ! اثرات آلبومهای Porcupine Tree هم کاملا مشهود است، بخصوص در مدل خواندن. انگار که رابرت فریپ به جای اینکه به شاگردانش موسیقی یاد بدهد از آنها یاد گرفته ! در برخورد اول نا امید کننده است، اما در شرایط خاص میتواند خوب باشد.
فقط همان قسمتهایی که کار خود رابرت فریپ بوده یعنی زیر صدا ها طعم کینگ کریمسون سابق می دهند. جزییات آهنگ ها کم شده ولی شاید به نظر بعضی ها دلنشین تر شده باشند. زیر صدا های الکترونیک جایگزین ریتمهای پیچیده و ضد ضرب ها شده اند. در مجموع آلبوم "پیرمردی" شده. شیرین نیست، ترسناک هم نیست (کینگ کریمسون معمولا ترسناک بود) ولی شاید به یاد ماندنی باشد. آلبوم خوب لازم نیست حتما خیلی مشکل و متفاوت باشد. اگر کسی تا بحال کینگ کریمسون نشنیده باشد مطمئنم که از این البوم خوشش می آید.
همه انتظار داشتند که پس از 8 سال بازهم آلبومی انقلابی مثل The Power To Believe بشنوند اما شاید رابرت فریپ هم دیگر پیر شده وکینگ کریمسون هم به پایان رسیده. او این سالها اجراهای زنده ای برگزار کرده بود که به اسم Projekt منتشر می شدند. این آلبوم شاید در ادامه آنها باشد ولی ضبط شده در استودیو .آلبومهای شخصی رابرت فریپ هم از همان اول چنگی به دل نمی زدند و این یعنی اینکه او به تنهایی موفق نیست. به هر حال آلبوم کینگ کریمسون است و کاملا ارزش گوش کردن دارد. ولی واقعاً اگر مثل گذشته قرار باشد آینده موسیقی را آلبومهای کینگ کریمسون تعیین کند ... موسیقی وارد مرحله ناراحت کننده ای خواهد شد.
1 comment:
گویا رسم تو دنیای آزاد همینه که شاگردا از استاد جلو بزنن حتی کنار بزنن اونارو وخودشون استاد بشن و کنار زده بشن.مثل فیلم (بهار تابستان پاییز زمستان ودوباره بهار) این همش اسم فیلم بودا.حالا چرا یه بار از این استیون ویلسن بدبخت یه چیزی نمینویسی ما حال کنیم دوباره بریم گوش بدیم.
Post a Comment