2010 - Raga Bop Trio

اولین باری است که چنین آلبومی می شنوم. آلبوم کاملا شرقی بدون استفاده از ساز شرقی. آلبومی پر از ملودی های پیچیده و شیرین، ریتم های آشنا و تکنیکهای نوازندگی. آلبومی برای شاد بودن. یک آلبوم کامل بدون هیچ نقصی در صداها، با گیتار الکتریک به کوک اصلی گیتار جَز، بدون افکت، ساکسیفون تِنور و درام معمولی. هر کسی نمی تواند بدون باس، فضای خالی زمینه آهنگ را پر کند.

گروه را Steve Smith تشکیل داده که برای گروه Vital Information درام می زده. ساکسیفون را  George Brooks میزند که پروژه های مختلفی با ذاکر حسین،Ray Manzarek ، چند نفر هندی و John McLaughlin داشته و اساسا به موسیقی شرقی گرایش دارد. گیتار الکتریک هم Prasanna می زند که اصلا هندی است.

به نظر من جَزِ تریو (Trio) بهترین حالت جَز است. نه خیلی شلوغ نه خیلی خلوت، فضای مناسب برای بداهه نوازی سازها وجود دارد و ریتمهای اضافی و زیر صداهای اضافی هم وجود ندارند.

در مقایسه با آلبومهای Shakti از McLaughlin این آلبوم عناصر جَز خیلی بیشتری دارد. با اینکه تعداد سازهای آن کمتر است ولی آهنگها خیلی پر تر شنیده میشوند.

2011 - A Scarcity Of Miracles

یک ماه بود که منتظر انتشار آلبوم جدید King Crimson بودم. دوشنبه هفته پیش بالاخره منتشر شد و3-4 روز پیش دانلود کردم و 5-6 بار گوش کردم.

نوازنده ها به جز خواننده همه پیش از این با کینگ کریمسون همکاری داشته اند. به جای گیتار الکتریک Adrian Belew از ساکسیفون و به جای دو سِت درام مفصل از یک ست درام خیلی ساده استفاده شده. خواننده هم خیلی احساسی و عاشقانه می خواند . کلا انگار تقلیدی بوده از آلبومهای Anathema ! اثرات آلبومهای Porcupine Tree هم کاملا مشهود است، بخصوص در مدل خواندن. انگار که رابرت فریپ به جای اینکه به شاگردانش موسیقی یاد بدهد از آنها یاد گرفته ! در برخورد اول نا امید کننده است، اما در شرایط خاص میتواند خوب باشد.

فقط همان قسمتهایی که کار خود رابرت فریپ بوده یعنی زیر صدا ها طعم کینگ کریمسون سابق می دهند. جزییات آهنگ ها کم شده ولی شاید به نظر بعضی ها دلنشین تر شده باشند. زیر صدا های الکترونیک جایگزین ریتمهای پیچیده و ضد ضرب ها شده اند. در مجموع آلبوم "پیرمردی" شده. شیرین نیست، ترسناک هم نیست (کینگ کریمسون معمولا ترسناک بود) ولی شاید به یاد ماندنی باشد. آلبوم خوب لازم نیست حتما خیلی مشکل و متفاوت باشد. اگر کسی تا بحال کینگ کریمسون نشنیده باشد مطمئنم که از این البوم خوشش می آید.

همه انتظار داشتند که پس از 8 سال بازهم آلبومی انقلابی مثل The Power To Believe بشنوند اما شاید رابرت فریپ هم دیگر پیر شده وکینگ کریمسون هم به پایان رسیده. او این سالها اجراهای زنده ای برگزار کرده بود که به اسم Projekt منتشر می شدند. این آلبوم شاید در ادامه آنها باشد ولی ضبط شده در استودیو  .آلبومهای شخصی رابرت فریپ هم از همان اول چنگی به دل نمی زدند و این یعنی اینکه او به تنهایی موفق نیست. به هر حال آلبوم کینگ کریمسون است و کاملا ارزش گوش کردن دارد. ولی واقعاً اگر مثل گذشته قرار باشد آینده موسیقی را آلبومهای کینگ کریمسون تعیین کند ... موسیقی وارد مرحله ناراحت کننده ای خواهد شد.