از این اتفاق ها فقط در جز می افتد. "هیرومی" 30 ساله از ژاپن و "ستنلی کلارک" و "لنی وایت" 60 ساله آمریکایی. تلفیق جز فیوژن استاندارد با جز خیلی مدرن. یک تریو بر پایه بداهه نوازی. ملودی های دلنشین و نسبتا ساده و ریتمهای کلاسیک. این، یک آلبوم با عناصر کم است ولی مینیمال نیست. یک تلفیق فرهنگی است، یک تلفیق زمانی، فیوژن امروز با فیوژن دیروز.
هیرومی در این آلبوم زیر سلطه ستنلی کلارک می نوازد و بداهه های شخصی خودش را ندارد. ستنلی هم که در دابل باس چیزی کم ندارد، بخش مهمی از ملودی های آلبوم را می نوازد. هم با دابل باس هم با ویلون سل.
اکثر آهنگها فضای سردی دارند. که اصلا تناسبی با آلبوم های هیجان انگیز هیرومی ندارند و احتمالا مطابق میل دو پیرمرد سیاه پوست نوشته شده اند.
من هیرومی را در اجرای زنده خیلی دوست دارم. حالت چهره و حرکاتش خیلی کودکانه و ساده است. امروز او نوازنده بزرگی است. ولی کفش کتانی قرمز می پوشد و پایش را روی صندلی پیانو می گذارد و بداهه های می نوازد که بزرگان را متعجب می کند. Time Difference را گوش بدهید از هیرومی. ملودی های عجیب با پیانو و بداهه های پر انرژی با سینتی سایزر. چیک کورآ هم در این سن اینقدر شجاع نبوده. اما قبول دارم که گوش کردن آلبوم هایش کمی سخت است.
چیک کورآ، هیرومی را وقتی 17 ساله بود، به طور اتفاقی کشف کرد و شاید حمایت و تشویق هم کرد. از 2005 باهم چند کنسرت اجرا کردند و 2008 آلبوم Duet را منتشر کردند. احتمالا استنلی کلارک هم همان جا هیرومی را شناخته.
به هر حال هرچند که هیرومی سبکش با چیک کورآ فرق می کند ولی شاید بعداً جانشین او باشد. البته هیرومی در آخرین آلبوم شخصی کمی از جز منحرف شده و یک آلبوم سولوی پیانو داده با طعم کلاسیک های مدرن، اما خود جَزمَن ها می گویند توانایی یک نوازنده جز در 50 سالگی به اوج می رسد. پس یادمان باشد حداقل تا 20 سال دیگر هیرومی را دنبال کنیم.
.
یک قراری گذاشتیم که چند آلبوم پاپ که به نظر من خوب هستند معرفی کنم:
این ها آلبومهای هستند که همه مردم دنیا گوش می دهند، مردم کوچه و بازار،آدمهای معمولی، آدمهای هنرمند، آدمهای مهم.... به پیج های آنها سر بزنید و خودتان ببینید. آهنگهایشان روی تبلیغات تلویزون پخش می شود شبکه های ماهواره کلیپ هایشان را نشان می دهند.
این ها آلبومهایی هستند که از نظر من خیلی کار زیادی روی انها انجام شده. هم در آهنگسازی هم در نوازندگی. اگر بتوانیم تعصبمان را کنار بگذاریم حتما از اینها هم لذت میبریم. من که لذت بردم، و به نظرم کسی که بدون عمیق گوش دادن اینها نظر بدهد خودش را از نوع خاصی از لذت محروم کرده.
1. Janelle Monae - The ArchAndroid :
یک کانسپت آلبوم کامل با صدها فضای مختلف
2. Bruno Mars - Doo-Wops & Hooligans :
ترکیب باب مارلی و مایکل جکسون و پاپ های سالهای اخیر
3. Ayo - Joyful :
یک آلبوم بر پایه خواننده با طعم اسپانیایی و لاتین و بسیار ساده
4. Habib Koeite - Muso Ko :
آفریقایی با فضای بسیار شاد
5. Morcheeba - Dive Deep :
الکترونیک با فضاهای خیلی مدرن و صداهای سایکو
