2003 - The Stix

این یک آلبوم خوب از گروه جَز فیوژن نروژیست.
بعد از اینکه Jonas Hellburg گوش دادم. فکر کردم احتمالا جَزاسکاندیناوی با بقیه جَزهای اروپایی فرق داره. چون من آلبومهای پروگرسیو و حتی متال ازاسکاندیناوی زیاد شنیدم و واقعا با بقیه اروپاییها فرق دارند.( جوان که بودیم بلک متال هم گوش می کردیم، شعار ما هم این بود "دووم، دث و بلک متال فقط سوئدی-نروژی").
این گروه Jaga Jazzist با وجود اسمش، خیلی هم جَز نیست. یعنی مطابق تصور عادی از جز یا جز فیوژن نیست. بیشتر صداها الکترونیک هستند حتی درام. از ساکسیفون و فلوت و سازهای دیگری هم استفاده می کنند که اغلب افکت زیاد و دیستورشن تشخیص سازها رو سخت می کنه. خواننده هم نداره.
ترکیبیه از Radio Head، Mars Volta و John Caltrane یا آلبومهای آخر Miles Davis.
مثل اینکه به جَزی که اینجوری باشه میگن Nu Jazz. مثل Revolution Void و Jamiroquai
کلاً خیلی Nu Jazz دوست ندارم. ولی برای وقتی که آهنگ خوب و بی دردسر لازمه خیلی خوبه. کلا هیچ Nuای دوست ندارم. معمولا اضافه شدن این دو حرف (یا بعضی وقتها Post) یعنی سبک تر شدن و بازاری شدن و کلیشه ای شدن. البته باید آلبومهای بیشتری گوش داد تا بشه نظر قطعی داد.
ظاهرا Omar Rudriguez Lopez و رفیقاش این گروهو دوست دارن.